اگر انسان خوب توجه کند آن وقت می‌فهمد که به یک معنا مظلومیت امام حسن (ع) بیشتر از امام حسین (ع) است. امام حسن (ع) در شرایطی قرار گرفته که باید صبر و خودداری بکند تا وقت برسد؛ و آن وقتی است که ایشان از دنیا رفته اند و نوبت به برادرشان اباعبدالله رسیده. آن وقت با چه حلمی و با چه صبری حضرت تحمل می‌کند که عجیب و فوق العاده است. برای اشخاص فهیم و حساس رنج‌های روحی از رنج‌های جسمی خیلی بالاتر است. معاویه سران شیاطین خودش را جمع می‌کرد و بعد از امام مجتبی(ع) دعوت می‌کرد و یک یک شروع می‌کردند به زخم زبان زدن. این است که برای امام حسن (ع) درست گفته اند که کوچک‌ترین مصیبت‌هایش همان مصیبت مرگش بود. [شهید آیت‌الله مطهری، کتاب آشنایی با قرآن، جلد ۹، صفحه ۴۲ و ۴۳]