استاد علی صفایی حائری درباره اینکه دنیا در خدمت مؤمن است، می‌گوید: کار من در این هستی می‌شود رشد و نقش من در این هستی زیاد شدن است؛ زیاد شدن خودم، نه زیاد شدن فکر، علم، حافظه، عقل، قدرت. زیاد شدن انسان یعنی این که انسان بتواند به آن چه که دارد جهت بدهد، اسیرش نباشد، امیر باشد، دنیا بارش نباشد، برایش پا باشد. نه از دنیا فرار کند نه دنیا را بگذارد سرجایش. بلکه سوار دنیا باشد، دنیا را مومن نه رها می‌کند نه فرار می‌کند.