استاد علی صفایی حائری درباره امداد و همراهی پروردگار در این دنیا می‌گوید: حقیقت امر این است که چه می‌خواهد خدا در این عالم، جز اینکه می‌خواهد زمینه‌ها را بدهد تا آدم‌ها امکان انتخاب داشته باشند همین! باقی تجربه بن‌بست است، عذابِ رنج است. در دعا می‌گویم خدایا قبل از اینکه بن‌بست آتش و ذلت آتش را بچشم می‌خواهم ذلت عشقت را به من بدهی. می‌خواهم قبل از اینکه به بن‌بست‌ها برسم عشق تو مهارم کرده باشد؛ عشق تو راهم انداخته باشد. زمینه‌ای را فراهم کرده است، می‌خواهی برو، می‌خواهی نرو، با خودت است؛ اگر آمدی، امدادت هم می‌کنند «نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّکَ وَ ما کانَ عَطاءُ رَبِّکَ مَحْظُوراً، و ما به هر دو فرقه (از دنیاطلبان و آخرت‌طلبان) به لطف پروردگارت مدد خواهیم داد، که لطف و عطای پروردگار تو از هیچ‌کس دریغ نخواهد شد. (آیه ۲۰ سوره اسراء)»