استاد دینانی در سخنانی شنیدنی درباره اهمیت فکر و ذکر می‌گوید: معنای ظاهری ذکر همین است که با تسبیح می‌گویی. اما ذکر در لغت به معنای یادآوری است. آنچه از عالم ملکوت و عالم معنی به یاد می‌آوری، به زبان بیاوری. منکر این نیستم که ذکر با زبان هم ذکر است اما این به زبان آوردن آیا با تذکر و یادآوری همراه است یا صرفاً لقلقه زبان است؟