اگر خداوند متعال نمی‌خواست انسان را موفق به كمال فرماید، این اشتیاق و عشق سوزان را بر انسان عنایت نمی‌فرمود. در حقیقت، اشتياق و عشق آدمی به کمال، نوعی وعده خداوندی است که صدای آن در درون انسان‌های دور از پلیدی‌ها طنین‌انداز می‌شود. اشتیاق به کمال، آن فرشته الهی است که تا دیو حیوانیت از درون نرود، وارد عالم درونی نمی‌شود. [استاد علامه جعفری، ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه. جلد ۵، صفحه ۳۵۱]