استاد علی صفایی حائری درباره طمأنینه و بازگشت به حق می‌گوید: آنچه که به رضا منتهی می‌شود، تسبیح و ذکر است و تا آن نیاید، طمأنینه نمی‌آید و تا طمأنینه نیاید ما به حق بازگشت نداریم. در دوره‌های تحیرمان، ما از حق پراکنده می‌شویم از حق چشم می‌پوشانیم. طبق آیات «یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ...» خطاب رجعت به سمت حق و بازگشت به سمت حق به کسی تعلق می‌گیرد که در‌های دیگر را زده و بن‌بست‌ها را تجربه کرده و از بت‌ها و معبود‌های دیگر بریده و به حق روی آورده.