نقش فاطمی در این خلاصه می‌‌‌‌شد که صدّیقه(س) از خلیفۀ اول بخواهد تا اموالی را که از او گرفته بود، بازپس دهد و این درخواست را دستآویزی برای مناقشه دربارۀ مسئلۀ بنیادین، یعنی خلافت، قرار دهد و این حقیقت را به مردم بفهماند که آن لحظه که از علی (ع) به سوی ابوبکر روی گرداندند، لحظۀ هوسرانی و انحراف بوده و بدین‌‌سان، به ناکامی گراییده و با کتاب خداوندگارشان مخالفت ورزیده و در پی سراب رفته‌‌اند. هنگامی که این اندیشه در ذهن فاطمه (س) استوار شد، برپا خاست تا اوضاع زمانه را تصحیح نماید و از حکومت اسلامی که بنیانش در سقیفه بنا نهاده شد، آلودگی‌‌هایی را که به آن درآمیخته بود، پاک گرداند. روش او برای دستیابی به این مقصود، این بود که خلیفۀ حاکم را متهم سازد که به خیانتی آشکار دست زده و حرمت قانون را به بازی گرفته است و نیز بیان کند که دستاوردهای آن معرکۀ انتخاباتی که ابوبکر به‌عنوان خلیفه از آن سر برآورده، مخالفت با کتاب خدا و راه صواب است. [شهید محمدباقر صدر، کتاب فدک در تاریخ، صفحه١٢٢]