در غیبتِ برنامه‌ریزی، طبیعتا غریزه، وسوسه، دیگ‌های خام شیطان، ترس، طمع، آرزوهای دور و دراز، گمراهی و اندوه هست؛ اینها روش‌های شیطان است. آرزو می‌دهد، فرمانشان می‌دهد. وقتی تو خالی هستی و سنجش نداری هر صدایی می‌تواند تو را ببرد. تعبیری هست، اگر بنا بود سنجش را شروع کند با سنجش غضب می‌کند، دوست داشته باشد، حرف بزند. ما باید از علی (ع) همین حالت‌های طبیعی را بیاموزیم. این را دوست دارم، این را دوست ندارم، این را می‌خواهم این را نمی‌خواهم، اینها علت العلل همه کارهای ماست. یعنی نباید خواستن از سنجش تو بگذرد؟ تو تعقل را نباید داشته باشی؟ مسئله اقتضا و دعوت نیست؛ مسئله‌ی انسان و پذیرش و انتخاب آن است.