روزی چشمم افتاد به تصویر اشرار دستگیر شده‌ای که موجبات اذیت و آزار مردم را فراهم کرده بودند؛ با خود گفتم: اگر این‌ها هم مانند من از مادر و پدر نجیب و مهربانی برخوردار بودند الان جزء بدان نبودند؛ من نیز اگر از خانواده‌ای سالم برخوردار نبودم الان یکی از این‌ها بودم!
نگاه خداوند مثل ما محدود به ظواهر نیست! نگاه خداوند حقیقی است تا حقوقی! در حالی که ما با نگاه محدود حقوقی خود، همه را قضاوت، و در دادگاه شخصی محکوم و حتی مجازات می‌کنیم!
وقتی پدرت خلق و خوی بدی دارد و موجب اذیت و آزار تو می‌شود، به خودت بگو: طفلک پدرم! از داشتن پدر و مادر فهمیده و خوش اخلاق برخوردار نبوده است! و به جای این که دلت برای خودت بسوزد برای او دلسوزی کن که نمی‌تواند خشمش را کنترل کند!
ما تا حقوقی بیاندیشیم و رفتار کنیم رشد چندانی نخواهیم داشت. رشد و توسعه در نگاه و رفتار حقیقی است. انسان توسعه یافته انسانی حقیقی است نه حقوقی. زندگی حقوقی خشک و بی روح است! پر واضح است که گریز و گزیری از قوانین حقوقی نیست. اما برای رسیدن به عصر طلایی ظهور نیازمند تمرین و مشق زندگی حقیقی هستیم. شهد شیرین عدالت مهدوی با نگاه‌های تنگ و یک سویه حقوقی میسر نمی‌شود!
سید مهدی واعظ موسوی
انتهای پیام