آدمی دیر یا زود، در سفر «آخرت» آرامش را در گوشه‌ای از گورستان به آغوش می‌گیرد. «تنها» در خانه‌ای تاریک. این پایان، آغاز دغدغه وراث برای تهیه و نصب نشان ایستگاه آخر زندگی از دست رفته آنها می‌شود. اینجا لباس و قیمت آن قیمتی نیست؛ از سنگ قبر ۳ میلیونی تا ۵۰ میلیونی، از دست دوم تا قسطی همه در سکوت و سکون به سر می‌برند. اهالی خانه آخرت بی نشان نمی‌مانند، اما صدای اموات در طلب احسان، خیرات و دعا برای شادی روح و آمرزششان از زیر خروارها خاک، به گوش برخی فرزندان و بستگان آنها نمی‌رسد...
