به گزارش ایکنا، «باشچارشیا» بخش قدیمی شهر سارایوو است که تاریخ آن به قرن پانزدهم میلادی بر می‌گردد و سقاخانه‌ای در مرکز آن به نام «سبیل» واقع شده که نماد این محله و شهر محسوب می‌شود.
این بنا را دراویش و محبان اهل بیت(ع) در دوران عثمانی به احترام و حرمت عطش امام حسین(ع) و یاران باوفایش ساختند.
اولیا چلبی در سیاحتنامه خود از وجود بیش از سیصد سقاخانه مشابه در سارایوو نام برده که بر کتیبه‌های روی آن نوشته بود بعد از نوشیدن آب، بر امام حسین(ع) درود و بر قاتلانش لعن بفرستید.
در طول تاریخ و به‌خصوص پس از پیروزی کمونیست‌ها بسیاری از بناهای اسلامی از جمله اکثر این سقاخانه‌ها تخریب شدند و امروز در منطقه بالکان تنها دو سبیل یکی در شهر سارایوو و دیگری در شهر نوی پازار مرکز سانجاک دایر است.
در مورد نام سبیل بر این سقاخانه دو گمانه وجود دارد: نخست آنکه «سبیل» برگرفته از «ابن السبیل» و محلی برای کمک به در راه ماندگان در روزگار گذشته به یاد در راه ماندگان کربلا بوده است. دوم آنکه سبیل اصطلاحی است در سقایی و آب دادن به مردم در راه خدا. امروزه نیز در مناطقی نظیر سوادکوه ایران در روز تاسوعا و عاشورا مراسم «آب سبیل» به نیت حضرت عباس(ع) برقرار است و برخی با آداب خاصی مشک بر دوش می‌گیرند و سقایی می‌کنند.
در تصاویر زیر کتیبه‌ای روی سقاخانه را می‌بینید که به زبان عثمانی نگارش شده: «بسم الله. شفاعت سلطان الانبیا محمد المصطفی آمان آل عباه، آه من العشق و حالاته، احرق قلبی بحرارته و سقیهم ربهم شرابا طهورا ایچ عین جانفزا پیدر پی».