وجود مبارک امام مجتبی (ع) کار آموزش و پرورش را در خانه انجام داد. بچه‌های خودش، برادر زاده‌های خودش (یعنی بچه‌های امام حسین (ع) و سایر بچه‌ها، همه را جمع کرد؛ یک مکتب تعلیم و تربیت خانوادگی تشکیل داد، برای آن‌ها درس گفت. فرمود: بچه‌های من، بچه‌های حسین بن علی (ع)، بچه‌های برادران من، برادرزاده‌های من! الآن کوچک هستید، آینده بزرگان مملکت هستید، کشور به دست شماست؛ (فتعلّموا العلم). همان جا شروع کرد به تعلیم و تربیت. دیگر نگفتند ما امامزاده هستیم، کافی است! کسی امامزاده هم باشد، باید در دوران کودکی معلم ببیند. [دیدار آیت‌الله جوادی آملی با وزیر آموزش و پرورش، دماوند؛ ۱۴۰۰/۰۴/۳۱]