بسم الله الرحمن الرحیم
«یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ؛ ارْجِعی إِلى رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً فَادْخُلی فی عِبادی وَ ادْخُلی جَنَّتی».
درگذشت علامه بزرگ آیت الله حسن حسن‌زاده آملی، ضایعه‌ای بزرگ است و خلأ وجود بزرگانی، چون این عارفِ واصل و سالکِ الی الله، به دشواری پر می‌شود و مصداقی از آن بیت است که شاعر گفت:
عمرِ بسیار بباید پدرِ پیر فلک را
تا دگر مادرِ گیتی چو تو فرزند بزاید
علامه بزرگ، به شهادت بسیاری از بزرگان، یکی از همان اولیای خدا، «ابدال» و «اوتاد» بود که برابر روایات زمین به اراده خدا و به حرمت وجود ارزشمند آنان، بر جای خود استوار مانده است، همان‌هایی که برای وصف آنان در حدیث شریف قدسی آمده است که «اولیایی تحتَ قَبایی، لایعرفهم غیری» - اولیای من تحت پوشش و حمایت ویژه من هستند و هیچ کس از قدر و ارزش معنوی آنان آگاهی ندارد-.
ما بسیار خرسندیم که در دوره‌ای زندگی کردیم که استاد علامه حسن‌زاده آملی نفس کشیدند و به سخنان آن عارف واصل، گوش جان فرادادیم و به احترامش ایستادیم، برای سلامتی‌اش دعا کردیم و از نفحاتش، از مکتوباتش و از نصایح‌اش در حد توان خود توشه برداشتیم.
اینجانب ضایعه درگذشت آن استاد عرفان نظری و عملی را به محضر قطب عالم امکان امام زمان عَجَّلَ اللهُ تَعالَی فَرَجَهُ الشَّریف، مقام معظم رهبری مُدظِلُّهُ العالی، علما، روحانیون، هم‌کسوتان و شاگردان آن عارف عالی‌مقام و همه مردم شریف مازندران همچنین مردم وفادار شهرستان آمل تسلیت و تعزیت می‌گویم.
آرزو دارم همه ما و جوانان از معادن اندیشه علامه که در سطر سطر کتب و ثانیه به ثانیه سخنرانی وی ماندگار است، در این غربت معنویت بهره کافی ببریم.