علیرضا قزوه
ریزعلی پیراهن از تن کند و تو تن را ز تن
آفرین بادت «علی لندی»! لر پاک وطن!
«لر» خدای مهر و عشق و غیرت و مردانگی ست
در شجاعت نیست چندان فرق بین مرد و زن
«حاج قاسم» افتخارش بوسه بر دست تو بود
گرچه خود لر بود «قیصر» نیز لر بوده ست و من؛
«لر» نی‌ام، اما دلی لر دارم از جنس خدا
دوست می‌دارم لران را مثل خاک این وطن
در همین ایذه شکست رومیان را زد رقم
«آریوبرزن» همان گرد دلیر صف‌شکن
لنگی تیمور و زخم شانه دانی از کجاست؟
از همین شیر اوژنان قوم «رومشگان» من
گر عقابی بگذرد از آسمانش بی‌گمان
باج خواهد داد پر را؛ وای بر زاغ و زغن
از «علیمردان» و «بی بی مریم» اش کم گفته‌اند
شاعران و قصه‌پردازان و اصحاب سخن
دایه دایه وقت جنگ آمد بیا یادی کنیم
زآن همه گلگون‌قبا و زین همه خونین‌کفن
ای خوش آن مرگی که می‌سوزی و سر تا پای تو
یاد زهرا(ع) و علی(ع) یاد حسین(ع) است و حسن(ع)
محمدمهدی عبدالهی
نشست در دل آتش که قهرمان باشد
میان وسعتى از شعله، جان فشان باشد
کبوترى که زده بال در حوالىِ عشق
در انتظار شب سخت امتحان باشد
به قدر سن کمش نه، ... بزرگ مى‌فهمید
على اکبرى از جنس آسمان باشد
و شعله شعله دلش را به عشق روشن کرد
براى آنکه در این باغ، ارغوان باشد
گذاشت در دل تاریخ، خاطراتش را
که چشم عاطفه‌اش محو بیکران باشد
خبر رسیده على در طریق جانبازى
شهید دیگرى از نسل نوجوان باشد
چه نوجوان رشیدى در این زمانه درد!
مدافع حرم صاحب‌الزمان باشد