اگر کسی بخواهد قدمی در راه معنی بردارد و با خدای خود ارتباطی برقرار سازد، باید اول کثافتهای درونی خود را مانند کثافتهای برونی از خود دور کند، سپس شایستگی نیایش با آن موجود برتر را داشته باشد. [علامه محمدتقی جعفری، تفسیر و تحلیل و نقد مثنوی، جلد 1، صفحه 222]