ما برون انداختیم، از مملکت، بیگانه را
آب و جاروکرده‌ایم، از فتنه‌بازان خانه را
درگذشته سیزده منحوس، بلکه تلخ بود
از وطن راندند دونان، رهبر فرزانه را
صحن دانشگاه تهران، گشت دانشجو شهید
آبیاری کرد با خون، نفرت از بیگانه را
در سفارتخانه، آمریکا، هماره فتنه کرد
مردم ایران زمین، بستند، یکجا لانه را
پاکسازی لانه شد، از هر چه جاسوس پلید
چاره می‌باید کند، عاقل چنان دیوانه را
ریشه‌های فتنه را خشکاند، دانشجوی ما
خاتمه دادند، پوشالی‌ترین افسانه را
با محبت، خانه را، آراستیم و خواستیم
فارغ از اغیار و از بیگانگان، کاشانه را
ما به خود مشغول، در اندیشه سازندگی
در تلاشی بی‌امان، سازیم تا ویرانه را
جان ما انداخت، صدام جنایت‌پیشه را
دسته‌دسته کشت در گلخانه‌ها پروانه را
دشمن غدار، دست از ما نمی‌دارد هنوز
باز با سست‌عنصران، گاهی خورد صبحانه را
آخرین ترفندشان، از بهر ما تحریم شد
تا به زانو آورند، این ملت مردانه را
بهر صید ما، هزاران نقشه طراحی شده
ما چو سیمرغیم، بردار از میانه دانه را
ما به آمریکا نمی‌بندیم دل، تا زنده‌ایم
گر بجنبد می‌چشد، یک ضربت جانانه را