ارزش هستی انسان به شخصیت او بستگی دارد و شخصیت انسان آنگاه می‌تواند بروز کند و به ثمر برسد که رابطه خود را با خدا دریابد؛ هنگامی که رابطه خود را با خدا دریافت، خواهد دید که بدون عشق و پرستش خدا، هستی و نیستی‌اش یکسان، بلکه «عدمش به ز وجود» است. [علامه محمدتقی جعفری، تفسیر و نقد و تحلیل مثنوی، جلد ۱، صفحه ۱۷]