در جامعه به هر میزان فقر و محرومیت و فاصله‌های معیشتی و کمبود داشتن و حرمان دیدن وجود داشته باشد، به همان میزان ظلم وجود دارد. حال اگر قرآن کریم اجرای عدالت را واجب می‌داند و مفسر واقعی قرآن، تحقق عدالت را به حذف فقر و از میان رفتن آن (استغناءُ الناس) تفسیر می‌کند، به خوبی روشن می‌شود که «جامعه اسلامی»، در اصل، «جامعه منهای فقر» است. [علامه محمدرضا حکیمی، کتاب قیام جاودانه، صفحه۲۰۰]