در اسلام روزه معامله و مبادله نیست، برای اینکه خدای عزوجل بزرگتر از آن است که در حقش فقر و احتیاج و یا تأثر و اذیت تصور شود، و سخن کوتاه آنکه خدای سبحان بری از هر نقص است. پس هر اثر خوبی که عباد‌ت‌ها داشته باشد، حال هر عبادتی که باشد، تنها عاید خود عبد می‌شود، نه خداوند؛ همچنان که اثر سوء گناهان نیز هر چه باشد به خود بندگان بر‌می‌گردد.«إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا (آیه 7 سوره اسراء)» این معنایی است که قرآن کریم در تعلیماتش بدان اشاره می‌کند، هر آثار اطاعت‌ها و نافرمانی‌ها را به انسان برمی‌گرداند انسانی که جز فقر و احتیاج چیزی ندارد و باز قرآن درباره‌اش می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ (آیه 15 سوره فاطر)». [علامه محمدحسین طباطبایی (ره)]