بعد از دعای «جوشن کبیر»، «بک یاالله» و استمداد و توسل از خدا و ائمه، کنار یکی از روزه‌داران می‌نشینم، متوجه حضور من نیست؛ اشک‌هایش را پاک می‌کند، پس از راز و نیاز و توسل صادقانه به خدا، از وی می‌خواهم از حال و هوای شب قدر و راز و نیازهایش بگوید و او این چنین نجوا می‌کند؛ «برپایی احیا در شبهای قدر برای آن‌هایی که در گوشه قلبشان دردهای پنهان دارند التیام بخش است».