مسجد چینی در سال 1863 میلادی بنا شد، اما ساخت آن بیشتر از معماری بناهای عصر مغولان هند تأثیر گرفته است. کاخ‌ها و مساجدی که دارای جزئیات بسیار زیاد هستند از نمونه‌های این سبک معماری به شمار می‌آیند.
«حاجی باقر علی» و «حاجی موکو» دو تن از تاجران مسلمان این منطقه برای اولین بار این مسجد را با چوب بامبو در منطقه اسلام باغ سیدپور ساختند و در طول یک سال به عنوان یک نمازخانه تکمیل کردند. سپس وزیر علی احمد که از اعضای خانواده بنیانگذاران این مسجد است کار توسعه آن را آغاز کرد. در اواسط قرن بیستم هم پسران وزیر علی احمد کار زیباسازی مسجد را انجام دادند.
دیوارهای داخلی و خارجی مسجد با سنگ‌های رنگی و قطعات کاشی پوشانده شده و دیوارها با نقوشی شامل گل، برگ، ستاره و خوشنویسی اسلامی تزئین شده است.
قطعات کاشی این مسجد از کلکته هند به بنگلادش آورده شده زیرا در زمان ساخت این مسجد هیچ کارخانه تولید کاشی در بنگلادش وجود نداشته است. 243 قطعه سنگ مرمر در بنای مسجد چینی به کار رفته و این مسجد سه گنبد بزرگ و 32 مناره دارد.
این مسجد تنها یک مکان عبادی نیست بلکه معماری آن برای گردشگران داخلی و خارجی بسیار جذاب است؛ برای اقامت گردشگران در طبقه دوم مسجد تمهیدات خاصی در نظر گرفته شده است.
این مسجد دو طبقه است و ظرفیت پذیرایی از بیش از 500 نمازگزار را در هنگام برگزاری نمازهای یومیه دارد.