انسان وقتی که متوجّه خدا بشود در این صورت است که خداوند او را تأیید می‌کند، نگهش می‌دارد. ولی اگر به اختیار و انتخاب خودش غفلت کرد از خدا؛ یعنی سبب خود من هستم، این‌طور نیست که شیطان بتواند مرا متوجّه خود کند. دقّت کن آقاجان: اگر یک پرنده‌ای باشد رویش به یک سمت است، کأنَّ این صیّاد تا موقعی که رویش آن طرف است کاری به او ندارد. هرگاه رویش را برگرداند، شروع می‌کند و آن وقت دون را می‌ریزد و آن آهنگ. ما از روایات و آیات این‌طور می‌فهمیم، یک همچنین وضعی است. نه اینکه تا من رویم آن طرف است باز هم دون بریزد باز هم موج پخش کند، این‌گونه نیست. [آیت‌الله آقا مجتبی تهرانی]