از نظر اسلام آزادی یا سازندگی درونی انسان، سنگ بنای برپایی جامعه آزاد و سعادتمند است؛ بنابراین تا وقتی انسان هنوز مالک اراده خویش نیست و بر عرصه درونیاش حاکمیت ندارد و نتوانسته است با تصمیم‌گیری سنجیده در مرزبندی رفتار خود، انسانیت پاک خود را حفظ کند، نمیتواند در عرصه اجتماعی به طور حقیقی آزاد باشد و در مقابل وسوسهها مقاومت کند و با بیباکی و شایستگی به نبرد آزادیبخش خارجی اقدام نماید. «إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ در حقيقت، خدا حال قومى را تغيير نمى‌دهد تا آنان حال خود را تغيير دهند. سوره رعد آیه ١١». [علامه صدر؛ کتاب اسلام راهبر زندگی، صفحه ۳۵۸ ]