امت اسلام در دورۀ امیرمؤمنان(ع) شک کردن به خط رسالت پاکیزه‌ای را آغاز کرد که اهل بیت(ع) گام به گام پس از رسول خدا(ص) آن را می‌پیمودند و سپس این شک تا آنجا تنومند شد که در دورۀ امام حسن(ع) به حالتی بیمارگونه تبدیل شد که دیگر حتی با فداکاری هم درمان نمی‌پذیرفت. در حالی که برای امام حسن(ع) مقدر شده بود تا بیماری شک در امت اسلام را درمان کند، امام حسین(ع) بیماری دیگری را درمان کرد و آن، بی ارادگی در عین روشنیِ راه بود . [شهید آیت‌الله محمدباقر صدر، کتاب امامان اهل‌بیت(ع)، صفحه ۵۴۶]