بی ارادگی مرضی بود که امام حسین (ع) با رفتار رهبرانه خود آن را درمان کرد؛ رفتاری که آخرین بخش از آن را در روز باشکوه عاشورا به نمایش گذاشت. حال که مقدر شده بود فداکاری، درمان این بیماری باشد، پس بایسته بود تا این فداکاری هم‌پای ژرفای بیماری در جسم امت، ژرف باشد و هم‌پای گستره‌اش در هستی امت، گسترده باشد. [شهید علامه صدر؛ کتاب امامان اهل‌بیت (ع)، صفحه ۵۴۷]