صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

صفحات داخلی

کد خبر: ۴۰۷۶۹۹۷
تاریخ انتشار : ۱۸ مرداد ۱۴۰۱ - ۱۰:۲۰

«تکیه دولت» در سایت هاشور اکران آنلاین شد.

به گزارش ایکنا به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، مستند «تکیه دولت» که در پانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران، «سینما حقیقت» از 10 مستند پربیننده بود، یک هفته است در سایت هاشور، اکران آنلاین شده است.

«تکیه دولت» روایت تازه علی‌رضا قاسمخان تهیه‌کننده، نویسنده و مدیر فرهنگی از ساختمانی است که بسیاری از ما آن را می‌شناسیم و نامش را شنیده‌ایم، حتی اگر جزئیات سرنوشت تلخ این بنا را ندانیم. فیلم روایتی سرراست و بدون پیچش دارد و سعی می‌کند با بازسازی مدل ساختمانی که دیگر اثری از آن وجود ندارد، ابتدا تماشاگر را با وضعیت و ظاهر و ویژگی‌های آن آشنا کند و سپس، به نقش مهم این ساختمان در رشد تعزیه و نمایش ایرانی بپردازد. «تکیه دولت» با وجود اشاره‌های تازه و اطلاعات دست اول، خودش را درگیر روایت تاریخی صرف نمی‌کند، طنازانه است و خسته‌کننده نمی‌شود.

«تکیه دولت» در دسته مستندهای تاریخی قرار می‌گیرد که در نمایش آنلاین و تلویزیونی قطعا می‌تواند مخاطبان بسیاری داشته باشد نه تنها افرادی که دلبسته تاریخ معاصر یا تئاتر و تعزیه هستند که مخاطب عام هم به راحتی می‌تواند از شنیدن این روایت لذت ببرد. فیلم، پر از تصاویر جذاب، باکیفیت و متعدد از دوران گذشته است و ضمنا، بر خلاف اغلب مستندهای تاریخی بر گفت‌وگو استوار نشده و روایتگری را برای ارائه اطلاعات انتخاب کرده است.

«تکیه دولت» مستندی ساده و نه چندان پرهزینه است اما به عنوان فیلمی تاریخی، نگاهی کامل و جامع به ماجرای تکیه دولت و ویرانی آن در دوره پهلوی اول دارد. در فقدان اطلاعات دست اول و در حالی که آن بنای بزرگ باشکوه از دست رفته و قابل مشاهده نیست، «تکیه دولت» اتفاقی خوب برای شناختن بخشی از تاریخ معاصر است. روایتی شنیدنی و پر از جزئیات که با دریغ و اندوه به پایان می‌رسد.

انتهای پیام