دوکوهه در هفت کيلومتري شهر انديمشک قرار دارد. جايي که در زمان جنگ، محل استقرار نيروهاي بسيجي لشکرهاي مختلف از جمله لشکر 27 محمد رسول‌الله(ص) و لشکر 10 سيدالشهدا(ع) استان تهران بود. دوکوهه تنها يک پادگان نيست؛ يک آسمان است؛ يک آسمان پُرستاره. ستاره‌هايش شهدا هستند. شهيداني مثل حاج‌همت، عباس کريمي، دستواره و... اگر شهدا نبودند و بسیجی‌ها، آنچه می‌ماند پادگانی بود درندشت، با زمین‌هایی آسفالته، خشك و كم دار و درخت، ساختمان‌هایی معمولی، كوتاه و بلند، و تیرك‌هایی كه بر آن پرچم نصب كرده‌اند. اما دوكوهه سال‌ها با شهدا زیسته است، با بسیجی‌ها، و از آنها روح گرفته است؛ روحی جاودانه. دوكوهه مغموم است، اما اشتباه نكنید! او جنگ را دوست ندارد، جمع باصفای بسیجی‌ها را دوست دارد، جمع شهدا را؛ آرزومند آن عرصه‌ای است كه در آن كرامات باطنی انسان‌ها بروز می‌یابند.
