پیامبر(ص) در تلاش برای هدایت و نجات مردمان بر بخشش و گذشتی شگفت عمل کرد که گویای روح بلند، دل بی‌کینه و سرشار از دوستی انسان‌ها است. همین روح بلند و بخشش و گذشت بی‌اندازه آن حضرت بود که مردمان را متحول کرد و از گنداب جاهلیت به درآورد و شکوفایشان نمود که تحول آدمیان به سوی کمال جز این راهی ندارد.
عبدالله بن مسعود گوشه‌ای از صحنه‌ای را که خود شاهد آن بوده، گزارش کرده است: گویا رسول خدا را می‌بینم که داستان پیامبری را به نمایش می‌گذارد که قومش او را زدند و خونین کردند و او در حالی که خون از چهره خویش می‌زدود، می‌گفت: «بار خدایا! قوم مرا بیامرز! زیرا که آنان نمی‌دانند!»
صحیح البخاری ، جلد ۴، صفحه ۱۵۱، جلد ۸، صفحه ۵۱
انتهای پیام