جريان يافتن عدالت در هر حوزه‌اى اعم از فردى، اجتماعى، سياسى، مديريتى، اقتصادى، قضايى و فرهنگى بدون پايبندى به قانون حاصل نمى‌شود. امكان ندارد با قانون‌شكنى، رفتار بيرون از قانون، فراقانون بودن افراد يا گروه‌هايى به عدالت دست يافت.
اميرمؤمنان على(ع) برپا شدن عدالت را در گرو پايبند بودن به قانون ديده و آن را از خود آغاز كرده و در اين باره چنين فرموده است: «وَ اللهِ لاََنْ أَبِيتَ عَلَى حَسَکِ السَّعْدَانِ مُسَهَّدًا، أَوْ أُجَرَّ فِي الاَْغْلاَلِ مُصَفَّدًا، أَحَبُّ إِلَىَّ مِنْ أَنْ أَلْقَى‌اللهَ وَ رَسُولَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ظَالِمًا لِبَعْضِ الْعِبَادِ، وَ غَاصِبًا لِشَىْءٍ مِنَ الْحُطَامِ وَ كَيْفَ أَظْلِمُ أَحَدًا لِنَفْسٍ يُسْرِعُ إِلَى الْبِلَى قُفُولُهَا، وَيَطُولُ فِي الثَّرَى حُلُولُهَا» نهج‌البلاغه، کلام ۲۲۴
«به خدا سوگند اگر شب را به روى خارهاى گزنده بيابان بيدار مانم يا در زنجيرهاى گران به بند كشيده شوم، برايم خوشايندتر است از اينكه خدا و فرستاده‌اش را در حالى ديدار كنم كه بر يكى از بندگان ستمگر باشم، يا به ناسزاوار گيرنده اندک بهره‌اى از اين جهان باشم و چگونه بر كسى ستم كنم، به خاطر نفسى كه به كهنگى و فرسودگى شتابان است و زمان ماندنش در خاک دراز و فراوان».
امام(ع) خود را اينگونه توصيف مى‌كند كه حاضر است همه سختى‌ها را به جان بخرد، اما فراتر از قانون نرود و به يك نفر ستم نکند و اندكى از مال دنيا را به ناحق به خود اختصاص ندهد.
انتهای پیام