از وجود مبارک پیغمبر(ص) نقل شده است که شبانه روز؛ نیم ساعت، یک ساعت، ده دقیقه، پنج دقیقه انسان خلوت بکند. خودش را به حساب بیاورد و حسابرسی کند که من این بیست‌و‌چهار ساعت چه کردم! نقد کسب من چه شد، بیست و چهار ساعت عمر است! گاهی می‌بینید انسان در اواخر عمر برای یک لحظه‌اش آرزو می‌کند که زنده باشد، نفسی بکشد، حرفی بزند، ذکری بگوید! همه ما موظفیم که در شبانه روز، یک چند لحظه‌ای حساب بکنیم که من بیست و چهار ساعت عمر دادم، چه گرفتم! [آیت‌الله جوادی‌آملی]