امام محمد باقر(ع) می‌فرمایند: «انَّ هذَا اللِّسانَ مِفْتاحُ كُلِّ خَيْرٍ وَ شَرٍّ، فَيَنْبَغى لِلْمُؤمِنِ اَنْ يَخْتِمَ عَلىلِسانِهِ كَما يَخْتِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِهِ ؛ به‌راستى كه اين زبان، كليد همه خوبى‌ها و بدى‌هاست؛ پس شايسته است كه مؤمن، زبان خود را مُهر و موم كند، همان‌گونه كه صندوق طلا و نقره خود را مُهر و موم مى‌كند. [تحف العقول، ص ۲۹۸]