بت‌های دیگر از نفس و خلق گرفته تا دنیا و شیطان، به من چیزی نمی‌دهند و اگر بدهند، این بخشش از روی رحمت نیست. این‌ها رحیم نیستند، می‌دهند تا بیشتر بگیرند، علوفه می‌دهند تا از شیر و کشک و پشم ما استفاده کنند. در نتیجه، این‌ها سزاوار ستایش و سپاسی نیستند و تمام سپاس‌ها برای الله است؛ «الْحَمْدُلِلَّهِ»، که با بخشش (رحمانیت) و محبتش (رحیمیت) به رشد و تربیت ما می‌پردازد. دوستی او، دوستی خاله خرسه نیست که به نابودی بینجامد. او رب است، آن هم نه برای یک محدوده و برای یک عده، که برای همه و در تمام هستی؛ «رَبِّ الْعَالَمِينَ». و این الله با این بخشش و محبت و تربیتش، شاکر هم هست. اگر کسی بخشش‌های او را در مسیر به جریان بیندازد و شکر کند، او دوباره می‌بخشد و بیشتر محبت می‌کند؛ «الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ». [استاد علی صفایی حائری(عین صاد)؛ کتاب «روش برداشت از قرآن» فصل سوم]