دین ما را به وحدت دعوت کرده است و وحدت حق است و ـ خدای ناکرده ـ اگر اختلاف باشد، ارباً ارباً خواهد شد و همه آسیب می‌بینند، لذا بر ما واجب کرده است تا متّحد باشیم.
بعد فرمود شما برادران یکدیگر هستید؛ این اخوّت گاهی اخوّت نَسَبی است که روشن است؛ یک وقت است اخوّت قبیله‌ای و نژادی و امثال آن است مثل اخوّت عرب و عجم و یک وقت اخوّت یعنی معیشت و زندگی در یک سرزمین.
گاهی می‌بینید می‌فرماید: ﴿وَ إِلی عادٍ أَخاهُمْ هُوداً﴾ یا ﴿وَ إِلی ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً﴾؛ با اینکه از قوم عاد و ثمود نبودند ولی چون با هم زندگی می‌کردند، چنین اخوّتی به آنها اسناد داده شد که حرمت این وحدت محفوظ بماند.
ایجاد اختلاف، چه با قول چه با فعل و چه با سکوت، میشود محَرَّم؛ انسان حرفی بزند که جامعه را ارباً ارباً بکند یا کاری بکند که جامعه را ارباً ارباً بکند یا با یک سکوت، جامعه را ارباً ارباً بکند، این میشود محَرَّم!
انتهای پیام