ای کاش مسلمانان به آنچه کتاب آسمانی آنان را از نخست به آن فرا خوانده بود و راه شناخت صحیح را معرفی کرده بود یعنی عین‌گرایی، سیر، مشاهده، دیدن، بساویدن، تجربه و آزمون، گوش فرا داده بودند، و آنان را بیگانه از معلمان این راه، با هجوم‌ها و تهاجم‌های گوناگون فرهنگی به ذهن‌گرایی و مجادلات بی‌حاصل و بحث‌های تفرقه‌آفرین و اختلاف‌نظرهای گمراه کننده نکشانده بود و از علمیت عین‌گرای قرآنی محروم نساخته بود.[علامه محمدرضا حکیمی؛ کتاب پیام جاودانه، صفحه ۱۳۲]