هنگامی که انسان لحظات خود را در حالت رویت خداوندی به سر می‌برد و می‌داند که خدا هم او را می‌بیند، گسیختن از جاذبه چنین رابطه‌ای را همان مرگ حقیقی تلقی می‌کند که معدوم محض باشد. بنابراین، او چگونه می‌تواند با تمایل به گناه، تن به چنین مرگی بدهد؟! [علامه محمدتقی جعفری، کتاب ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه، جلد ۵، صفحه ۱۹۴]