ریشه هر گناهی در درون انسان، هواهای نفسانیّه اوست. از خواسته‌های مهار نشده شهوت، غضب و وهم به هواهای نفسانیّه تعبیر می‌شود. این خواسته‌های گسترده مهار نشده، ریشه گناهان انسان به‌شمار می‌روند. ریشه درد که اصل درد از آن نشئت می‌گیرد، هواهای نفسانیّه است و دارو و دوای این درد هم این است که انسان هواهای نفسانیّه افسار گسیخته خود را به طور گسترده ترک کند؛ به این معنا که مهاری از شرع که همان خواسته الهی است، به دهان نفس بزند و نگذارد او به هر چه که می‌خواهد عمل کند. [آیت‌الله آقا‌مجتبی تهرانی]