علامه سيد حبيب‌الله هاشمی موسوی خويی، يكی از دانشوران بلند آوازه و بزرگ قرن سيزده و چهاردهم هجری، معروف به «ميرزا حبيب‌الله خويی»، از مفاخر شيعه و عالم اسلام به‌شمار می‌رود و می‌توان او را از بزرگ‌ترين شارحان و مفسران «نهج‌البلاغه» شمرد. وی در حدود ۱۲۶۱ ه.ق در شهر خوی ديده به جهان گشود، در ۲۵ سالگی به نجف اشرف عزيمت كرد و در محضر علمای بزرگ آن ديار از جمله «ميرزا محمدحسن شيرازی»، «ميرزا حبيب‌الله رشتی» و سيد «حسين كوهكمری» به ادامه تحصيل در مراحل اجتهادی فقه و اصول و ساير علوم دينی پرداخت و پس از سال‌ها تحصيل به زادگاه خود برگشت و به تبليغ و ترويج معارف و احكام دينی و تأليف، تحقيق و ارشاد پرداخت.
علامه ميرزا حبيب‌الله خويی آثار قلمی مختلفی در موضوع اخلاق، عرفان، فقه، اصول، شعر، ادب، حديث و تاريخ از خود به يادگار گذاشته كه مشهورترين آنها كتاب «منهاج البراعه» در شرح و تفسير نهج‌البلاغه تا خطبه ۲۱۸ است كه در ۱۴ جلد به چاپ رسيده و مورد توجه بزرگ‌ترين عالمان و نهج‌البلاغه‌شناسان قرار گرفته است.
وی اين كتاب را به عربی نوشته اما در پايان شرح و تفسير هر خطبه، آن را به زبان سليس فارسی ترجمه كرده كه از ترجمه‌های خوب نهج‌البلاغه محسوب می‌شود و زبانی فاخر و ادبی دارد.سرانجام اين شخصيت علمی و دينی بزرگ در سال ۱۳۲۴ ه.ق در تهران وفات يافت و در جوار حرم حضرت عبدالعظيم حسنی در شهر ری به خاک سپرده شد.