فقه را آنگونه معنا کرده‌ایم که گویی تنها برای سعادت اخروی آمده است، در حالی که فقه ما به دنیا و آخرت بشر توأمان نظر دارد، هم برای دنیای بشر قانون دارد و هم برای آخرت بشر و این همان است که از آن به عنوان جامعیت فقه تعبیر می‌کنیم. [آیت‌الله محمدجواد فاضل لنکرانی؛ در نشست «کاربردهای اجتماعی فقه و اصول»]