شیخ الرئیس ابوعلی سینا از مشهورترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان و دانشمندان ایران بود که تا سالیان طولانی در حوزه پزشکی و فلسفه تأثیر عمیقی بر جای گذاشت. وی در ۳۷۰ هجری در روستای اَفشَنه در نزدیکی بخارا پایتخت سامانیان دیده به جهان گشود. پدر او از کارگزاران حکومت سامانی و مدتی حاکم خَرمَیثن در اطراف بخارا بود. ابوعلی سینا تا ۱۰ سالگی قرآن و ادبیات عرب را آموخت و در ۱۶ سالگی در حوزه پزشکی به شهرت رسید و بسیاری از پزشکان در این زمینه با او مشورت می‌کردند. در ۱۸ سالگی منطق، طبیعیات، نجوم، هندسه و ریاضیات را فرا گرفت و این چنین توانست فیلسوفی جامع الاطراف شود. وی در زمره فیلسوفان بزرگ جهان قرار دارد و در واقع فلسفه ابوعلی سینا سرآغازی برای توسعه فلسفه اسلامی شد. دانشنامه فلسفه دانشگاه تنسی، ابن سینا را تأثیرگذارترین فیلسوف جهان پیش از دوران مدرن معرفی می‌کند.
این دانشمند در زمینه‌های گوناگون مؤلف بیش از ۴۵۰ اثر است. از جمله آثار وی می‌توان به «نجات، اشارات، تنبیهات، قراضه، طبیعیات مبدا و معاد» اشاره کرد اما گذشته از همه، بیشتر شهرت این سینا در جهان به دلیل کتاب قانون در پزشکی و شفا در فلسفه و منطق بوده است. وی رساله کوچک بسیار مهمی نیز در اصول و مبادی علم آواشناسی دارد. از این اندیشمند آثاری به زبان فارسی بر جای مانده است که از لحاظ تاریخ تحولات این زبان و شناخت توانایی‌ها و قابلیت‌های آن دارای ارزش و اهمیت است. مشهورترین نوشته او به فارسی کتاب دانشنامه علایی است.
سرانجام این دانشمند بزرگ پس از سال‌ها تلاش در راه اعتلای علم به ویژه علم پزشکی و فلسفه در نیمه نخست تیرماه در ۵۸ سالگی دیده از جهان فرو بست و در همدان به خاک سپرده شد.