مجید زجاجی، نویسنده این کتاب در گفت‌وگو با ایکنا از اصفهان با بیان اینکه در این اثر به ۴۰ ویژگی شخصیت امامزاده سلطان عطابخش(ع)، سلاله امام ابوالحسن موسی بن جعفر(ع) و آثار تاریخی مربوط به حرم مطهر پرداخته شده است، اظهار کرد: بررسی تاریخ عقلی، نقلی و شفاهی و چگونگی ارتباط آن با صاحب حرم از مباحث مطرح‌شده در کتاب است.
وی با بیان اینکه انتساب این امامزاده به امام هفتم قطعی است و ایشان از امامزادگان لازم‌التعظیم و عظیم‌الشأن منطقه کاشان به‌شمار می‌رود، ادامه داد: وجود این امامزاده یکی از سندهای بسیار مهم برای بیان ریشه تشیع در منطقه کاشان محسوب می‌شود و قدمت حرم ایشان که به دوران آل‌بویه و پیش از آن برمی‌گردد، مؤید این مطلب است؛ چنانکه در تاریخ معتبر آمده حاکمان آل‌بویه که شیعه بودند و اولین دولت رسمی شیعه را در سال ۳۲۰ تشکیل دادند، به تعمیر بقعه متبرکه سلطان عطابخش(ع) پرداختند.
این نویسنده و پژوهشگر افزود: بنابراین از این مطلب نتیجه‌گیری می‌شود که حرم سلطان عطابخش(ع) پیش از تعمیر نیز وجود داشته و به احتمال قوی، این امامزاده از کسانی است که پس از شهادت امام رضا(ع) به منطقه امن یعنی کاشان فرهنگی مهاجرت کرده تا خود را از ظلم و جور حاکمان بنی‌عباس برهاند.
وی یادآور شد: در کتب قدیم، این امامزاده را با نام «سلطان عطایی موسی» یا «سلطان عطاءالله» خوانده‌اند؛ اما در میان مردم، به سلطان عطابخش مشهور بوده و در آثار قدیمی موجود در امامزاده که به بیش از شش قرن پیش برمی‌گردد، این عنوان ذکر شده است. همچنین این حرم، مدفن بزرگان و عالمان مشهوری همچون طاهر نقاش، پدر محتشم کاشانی، شاعر پرآوازه این خطه و علامه لاهیجی و نیز محل عبادت مولانا فخری از عرفای مشهور و بزرگوار است.
زجاجی ضمن بیان اینکه بقعه این امامزاده بزرگوار حاوی آثار قدیمی بسیار مهم از نظر معماری اسلامی و هنر خطاطی از جمله خط نستعلیق، ثلث و... است، درباره دلیل تألیف این اثر گفت: ارادت من به ساحت مقدس اهل بیت(ع) خصوصاً این امامزاده عظیم‌الشأن و نیز اقتضای وظیفه انسانی و دینی سبب شد تا به تألیف کتاب «ستاره ولایت» بپردازم.
وی در پایان بیان کرد: امامزاده سلطان عطابخش(ع) دارای آثار مهمی است که اگر به‌صورت مکتوب و تحلیلی به آنها نمی‌پرداختم، حتی موارد شفاهی معتبر درباره این آثار نیز به مرور زمان فراموش می‌شد؛ چنانکه در گذشته، محققان و پژوهشگران برای جمع‌آوری آثار مربوط به اماکن تاریخی و مقدس اقدامی نکردند و بسیاری از مطالب، ناگفته باقی ماند. تنبلی تاریخ نباید ادامه پیدا کند و هر پژوهشگر حتی اگر لازم باشد، باید موارد شفاهی را پالایش کند و به دست نسل حاضر و آینده بسپارد که اگر از این وظیفه غفلت شود، آیندگان ما از این ثروت معنوی دور می‌مانند.
زهراسادات محمدی