«زمین غزّه رنگین است از خون کبوترها
به روی دست‌ها مانده‌ست پیکرهای اصغرها
صدای ضجّۀ زن‌های کودک‌مرده می‌آید
یقین در خاک و خون افتاده مروارید و گوهرها
نبردی نابرابر مشت با شمشیرهای تیز
در این دنیای نامردی و این از پشت خنجرها
فضای کور دنیا غزّه را ویرانه می‌خواهد
فلسطین هست و ما هستیم و سنگرها و سنگرها
من از شیخ و عرب‌هایی که می‌ترسند بیزارم
فدای نام حزب‌الله و آن میرغضنفرها
همان روزی که ملت‌ها به پاخیزند نزدیک است
به آتش می‌کشند آن روز بنیاد ستمگرها
من از روز پریش خستگان خاک فهمیدم
شبی ویران شود کاخ ستمکاران و کافرها»