حقيقت امر اين است كه يک وقت فكر مى‌كنيم كه همه ما بعد از اين همه فراز و نشيب‌ها به اين دنيا آمده‌ايم كه با خون و جان و مال خود به چيزى برسيم. يک موقع ما همه اين‌ها را مقدمه اُنس با او مى‌خواهيم و به اين احساس رسيده‌ايم كه همه اين وزنه‌هايى كه سر راه‌مان گذاشته‌اند، بايد در ما قدرتى به وجود بياورد و حصارى را در ما بشكند و محدوديتى را در ما تبديل به سلطه كند. با اين ديد، ديگر مشكلى باقی نمى‌ماند و سود و زيان، يكى است. «سوداییان عالم پندار را بگو ؛ سرمايه كم كنيد كه سود و زيان يكیست» اينجا اگر آدم ضرر هم بكند، سود است و باختى ندارد؛ با اين ديد، رنجى نخواهد برد، در بدترين شرايط مى‌توان فعال بود. [استاد علی صفایی حائری، کتاب روزگار ستمگر، ص ۵۶]