در حکمت ۱۱۳ نهج‌البلاغه آمده است «و لا قرین کحُسن الخُلق»؛ همانطوری که عُجب باعث تنهایی است، «حسن خلق» باعث آن است که انسان همیشه با هم است، با دیگران است؛ چون خیرخواه دیگران است، یک؛ نصایح دیگران را می‌پذیرد، دو؛ و اگر در بین دیگران خلافی هست، سعی می‌کند به وعاء تبدیل کند، سه؛ او همواره با دیگران به سر می‌برد. [آیت‌الله جوادی آملی؛ ۱۴۰۲/۰۶/۲۳]