به گزارش ایکنا، هفتاد و چهارمین سوره قرآن کریم «مُدَّثِّر» نام دارد. این سوره با 56 آیه در جزء ۲۹ قرآن قرار گرفته است. مدثر که سوره‌ای مکی است در ترتیب نزول چهارمین سوره‌ای است که بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است.
سوره مدثر در آغاز دوران پیامبری حضرت محمد(ص) بر ایشان نازل شده است. واژه «مدثر» به معنای «لباس به خود پیچیده» است و اشاره به پیامبر اسلام (ص) دارد. در آیات ابتدایی این سوره، خداوند به پیامبر(ص) (که از تکان روحی آغاز وحی، احساس سرما می‌کرد و جامه به خود پیچیده بود) دستور می‌دهد، برخیزد و مردم را هشدار دهد.
بخشی از این سوره در مورد شخصی است که پیامبر(ص) را جادوگر خطاب کرد. خداوند در این سوره با اشاره به بزرگی و جایگاه قرآن، کسانی که قرآن را انکار می‌کنند و آن را جادو بخوانند، تهدید کرده است.
علامه طباطبایی سوره مدثر را شامل سه مطلب اصلی می‌داند:
اول اینکه به رسول خدا(ص) دستور می‌دهد تا به مردم هشدار دهد و این دستور را با لحنی بیان می‌کند که پیدا است جزو دستورهای اوایل دوره پیامبری است.
دوم اینکه به بزرگی و جایگاه قرآن اشاره می‌کند.
سوم کسانی که قرآن را انکار می‌کنند و نسبت جادو به آن دهند، تهدید می‌کند و کسانی که به خداوند دعوت می‌کنند، سرزنش می‌کند. همچنین در این سوره خصوصیات بهشتیان و دوزخیان و انسان‌های مغرور آمده است.
یکی از نکات برجسته این سوره، سخن گفتن بهشتیان با جهنمیان است. آنجا که بهشتیان از جهنمیان دلیل ورود آن‌ها به آتش می‌پرسند و آن‌ها چهار دلیل را برای جهنمی شدن خودشان بیان می‌کنند: «قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ؛ وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ؛ وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ؛ وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ؛ گويند از نمازگزاران نبوديم؛ و بينوايان را غذا نمى‌داديم، با هرزه‌درايان هرزه‌درايى مى‌كرديم و روز جزا را دروغ مى‌شمرديم» (مدثر/ 43 تا 46)
انتهای پیام