پذیرفتن دین به صورت ساده، آن فایده‌ای را که منظور است ندارد و به همین جهت است که می‌گویند دو گونه اعتقاد داریم: اعتقاد زبانی و اعتقاد قلبی. اعتقاد سازنده و تکامل بخش آن است که در جان رسوخ کند و در مشاعر متمرکز شود و حرکات و کردارها و حتی افعال قلبی را دگرگون سازد و این اعتقاد، مستلزم ریاضت ورزیدن و مجاهدت است تا آدمی را بر آن وا دارد که اعمال شخصی خود را اصلاح کند و از بی‌طرف بودن و خط نداشتن بپرهیزد و در مسائل اجتماعی و بشری و پیشامدها، ایستاری قطعی اتخاذ کند. ایستاری بیزار از سازش و سستی! [علامه محمدرضا حکیمی، کتاب الحیات، جلد ۱، صفحه ۳۴۹]