صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

بازار

صفحات داخلی

کد خبر: ۴۱۸۹۰۰۹
تاریخ انتشار : ۳۰ آذر ۱۴۰۲ - ۱۱:۵۶
به انگیزه طولانی‌ترین شب سال/ ۲

در تقویم ایرانیان، جشن‌های بسیاری دیده می‌شود که یکی از مهم‌ترین‌ آن یلدا است؛ در واقع چندین هزار سال است که ایرانیان آخرین شب پاییز را که یلدا نام دارد و بلندترین و تاریک‌ترین شب سال لقب گرفته است تا سپیده‌دم و زایش اولین اشعه‌های آفتاب، بیدار می‌مانند و در کنار اعضای خانواده و فامیل خود به شادی می‌گذرانند تا بر اندوه غیبت خورشید چیره شوند و سپیده صبح و زایش نور را به انتظار بنشینند. به همین مناسبت با عباس قنبری‌عدیوی، استاد دانشگاه به گفت‌وگو نشستیم. دومین قسمت آن تقدیم مخاطبان گرامی ایکنا می‌شود.

عباس قنبری عدیوی، استاد دانشگاه به مناسبت طولانی‌ترین شب سال تفألی به دیوان حافظ در شب یلدا زد و برایمان این غزل زیبا را خواند: عکسِ رویِ تو چو در آینهٔ جام افتاد، عارف از خندهٔ مِی در طمعِ خام افتاد، حُسن رویِ تو به یک جلوه که در آینه کرد، این همه نقش در آیینه اوهام افتاد، این همه عکسِ می‌و نقشِ نگارین که نمود، یک فروغِ رخِ ساقیست که در جام افتاد، غیرتِ عشق، زبانِ همه خاصان بِبُرید، کز کجا سِرِّ غمش در دهنِ عام افتاد.

خبرنگار و تدوین از زینب غفوریان و محسن مسجدجامعی

تصویر از حامد عبدلی

انتهای پیام