به گزارش ایکنا به نقل از یورو نیوز، در اردوگاه‌های بنگلادش، آوارگان روهینگیایی هر روز از تشدید گرسنگی و خشونت رنج می‌برند و تعداد فزاینده‌ای از آن‌ها برای رسیدن به اندونزی یا مالزی از طریق دریا به سفرهای خطرناک می‌روند.
نور قیس یکی از زنان آواره روهینگیایی است که از زمانی که همسرش به دلیل تلاش برای کار در خارج از اردوگاه کوتوپالونگ در جنوب شرقی بنگلادش دستگیر شد، به طور کامل به کمک‌های بشردوستانه ارائه شده توسط سازمان ملل متحد متکی است. او می‌گوید که تنها «یک جیره» در روز دارد تا او و دو فرزندش را زنده نگه دارد.
این زن جوان 27 ساله که از سال 2017 پناهنده شده است، ادامه می‌دهد: وقتی بچه‌هایم می‌بینند همسایه‌ها چیزی می‌خورند، اشک می‌ریزند، من طاقت اشک‌های بچه‌هایم را ندارم. روز و شب گریه می‌کنم.
حدود یک میلیون نفر از اعضای اقلیت روهینگیا، که اکثریت آن‌ها مسلمان هستند، از آزار و اذیت در میانمار گریختند. تحقیقات بین‌المللی در مورد آن‌ها به ظن نسل‌کشی آغاز شده است.
شرایط زندگی رو به وخامت در کمپ‌های پناهندگان در ماه‌های اخیر بدتر شده زیرا کمبود غذا بیشتر شده و اعمال خشونت‌آمیز چند برابر شده است.
جنگ با باندهای قاچاق مواد مخدر و آدم‌ربایی برای باج‌گیری در این اردوگاه‌ها رایج شده است و به گفته پلیس بیش از 60 نفر از روهینگیا در سال جاری کشته شدند که یک رکورد است.
سیف الارکانی، فعال 27 ساله از اقلیت روهینگیا می‌گوید: روهینگیا از زندگی در اردوگاه‌ها و در جایی که راه‌زنان فعالیت می‌کنند، خسته شده‌اند.
نور قیس می‌گوید که یکی از همسایه‌هایش در حالی که خواب بود ربوده شد و خانواده‌اش مجبور شدند برای آزادی او 1350 دلاری که ربایندگان به عنوان باج خواسته بودند را بدهند.
این زن جوان می‌ترسد در صورت ربوده شدن خود یا یکی از فرزندانش، در موقعیتی مشابه قرار گیرد که در آن صورت توانی برای پرداخت باج ندارد.
انتهای پیام