مسجد کوفه، آن شب نظاره‌گر آخرین مناجات و نماز مولای پارسایان بود. علی(ع) دیگر خود را آزاد می‌دید. به آستانه وصال رسیده بود. دیگر از رنج‌ها و دردهایی که مردمان نابکار برای او آفریده بودند رهایی می‌یافت. آری وعده‌ای که به او داده بودند تحقق پیدا کرده بود. پس همین که ضربه آن دشمن پاکی‌ها بر فرق او فرود آمد سر برداشت و در حالی که چشم به آسمان دوخته بود فریاد کرد: بِسْمِ اللّهِ وَبِاْللّهِ وَ عَلَی مِلَّةِ رَسُولِ اللّهِ فُزتُ و رَبِّ الْکَعْبَة؛ به پروردگار کعبه سوگند که رستگار و کامروا شدم».