خدا رحمت کند مرحوم حجت الاسلام شیخ عبدالله توحیدی را، جمعه شب از دنیا رفتند. ایشان داماد مرحوم آیت‌الله بهاءالدینی بود و در بی‌آلایشی و وارستگی به آن بزرگوار بسیار شباهت داشت.
برای من و هر کس که مرحوم توحیدی را می‌شناخت و با وی مراوده‌ای داشت یکی از مهمترین نکاتی که می‌توانست جلب نظر کند این بود که با وجود سالیان طولانی همراهی و انتساب به آیت‌الله بهاءالدینی، هرگز از او نقلِ داستان و کرامت و یا بیان غرائب و عجائب در مورد ایشان نشنیدیم و بلکه دل آزرده بود از غلوها و افراط‌گویی‌هایی که گاه پیرامون آن مرحوم وجود دارد.
این را مقایسه کنید با برخی کسانی که احیانا شاید در عمرشان به اندازه یک استکان چای هم نزد این بزرگان ننوشیده باشند ولی به اندازه یک عمر بر سر منبر و مناره چه حکایت‌سرایی‌ها و خاطره‌گویی‌ها و روایت‌گری‌ها که نکرده و نمی‌کنند!
کاش فرصت این بود در پس پرده‌هایی که نمایش داده می‌شود، زیبایی‌های اخلاقی، صفا، لطافت و وارستگی‌ای که در رفتار و منش بزرگانی همچون آیت‌الله بهجت و آیت‌الله بهاءالدینی جلوه داشت و بی نیاز از هیچ گفت و سخنی هر مخاطبی را مجذوب و متاثر می‌ساخت، هم دیده می‌شد.
مرحوم توحیدی با آنکه بسیار بیش از دیگران امکان آن را داشت تا به شیوه‌ای دیگر عمل کند، از نمونه‌هایی بود که بدون هیچ ادعا، تاکید می‌کنم بدون هیچ ادعا، اما با سادگی و صفایی که داشت، می‌شد از ایشان رایحه‌ای خوش از همنشینی با آن نمونه‌های عالی اخلاق انسانی را استشمام کرد.
خدایش بیامرزاد و رضوان و رحمت الهی نصیبش باد!