ما
امیرعبداللهیان را به علت ارتباطات کاری و شرایط کشور، بیشتر از سایر
وزرا در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی می‌دیدیم. امیر به شدت اخلاق‌گرا بود و یادم نمی‌آید حتی برای عبور از سوالات نمایندگان بخواهد به دروغ و سیاست بازی متوسل شود.
در سفر بالکان که بنده همراه ایشان بودم شاهد تواضع بیش از حد امیر بودم. بی آنکه به دنبال خودنمایی باشد به همه اعضای تیم دیپلماتیک فرصت نقش‌آفرینی در مذاکرات می‌داد و تلاش می‌کرد تا از ظرفیت همه اعضا استفاده کند.
امیر، حلقه وصل میدان و دیپلماسی بود و هر دو را همزمان پیش می‌برد و شاید اولین کسی بود که این دوگانه پررنگ و متناقض را به شدت به هم نزدیک کرد و هر دو را به هم تبدیل نمود. تا جایی که این دو به یک رابطه دیالکتیک با هم رسیدند.
با تمام توان به دنبال گسترش حوزه روابط ایران با تمام دنیا بود و هرگز منافع ملی را به مسلخ سلایق شخصی و گروهی نبرد و همواره به دنبال افزایش قدرت و اقتدار منطقه‌ای ایران بود.
در عصری که اخلاق و انسانیت به مسلخ سیاست و قدرت رفته است امیر در زمره معدود سیاستمدارانی بود که اخلاق و انسانیش را به سیاست و قدرت نباخت. به همین خاطر است که جبران وجود چنین دیپلمات و سیاستمدار با اخلاقی بسیار سخت و جان‌فرساست.
سارا فلاحی، نماینده مردم شریف استان ایلام در مجلس شورای اسلامی و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی
انتهای پیام